Prolog

12 marca, godzina 7:30

Stoję w korku, jak co ranek i rozmyślam na temat moich badań. Znowu pokłóciłam się z Sasuke. Nasz związek się sypie. Twierdzi, że to z mojej winy. Wymaga ode mnie, żebym zajęła się domem i zaczęła myśleć o dzieciach, jednak nie mogę porzucić badań. 

Czuje, że się od siebie oddaliliśmy. Zaczynam wątpić, czy to był dobry wybór. Czas zaczyna pokazywać, jak bardzo się ze sobą nie zgadzamy. Podjęłam pochopnie decyzję o tym, by wyjść za niego, ale cóż... Miłość przysłoniła mi umysł, którym powinnam się była kierować, jestem w końcu naukowcem.

Godzina 8:40

Udało mi się dotrzeć do biura. W końcu! Badania już wystarczająco długo czekają. Muszę im poświęcić więcej czasu. 

24 kwietnia, godzina 20.00

Sasuke znowu dzwonił. Tym razem powiedział dobitnie, że mam częściej spędzać z nim czas. Co powinnam zrobić? Poświęcić moje badania, które mogą rozwiązać dotychczasowe ludzkie wątpliwości, czy poddać się namowom ludzkiej jednostki, powszechnie nazywanej mężem i zacząć spędzać więcej czasu w domu? 

Nie mogę. Jestem naukowcem. Sasuke powinien to zrozumieć i zacząć mnie w końcu wspierać. Ja byłam przy nim, gdy wspinał się po politycznych szczeblach sławy. A on? W ogóle nie bierze pod uwagę moich uczuć i ambicji. Nie rozumie jak blisko jestem zbudowania fenomenalnego wynalazku!

13 maja, godzina 10.00

Hinata przyniosła potrzebne materiały. Póki rząd daje pieniądze, nie poddam się! Wehikuł czasu jest marzeniem ludzkości od zarania dziejów, a my jesteśmy o krok od jego stworzenia! Wszystko się musi udać... Musi... 

24 maja, godzina 15.00

Razem z Hinatą, Nejim i Shikamaru jesteśmy o włos od stworzenia wehikułu, a rząd chce przerwać nasze badania! Nasza ciężka praca nie może pójść na marne, nie pozwolę na to!

28 maja, godzina 15.00

Główny nadzorca całego przedsięwzięcia, Tsunade, właśnie wyszła z naszego laboratorium. Wydawała się być zadowolona z efektów pracy, aczkolwiek jakby ją coś gryzło. Kazała nam dalej pracować i jak najszybciej kończyć. Czyżby się czymś martwiła? 

1 czerwca, godzina 12.00

Nie wierzę w to, czego się dowiedziałam! To wszystko wina Sasuke! To przez niego ograniczyli nam czas na badania, brakuje jeszcze, żeby zabrali nam pieniądze. Teraz przesadził. Koniec z dobrą Sakurą! Gdyby nie Shikamaru i Neji, którzy mnie trzymali, rozwaliła bym coś tutaj. Skąd we mnie tyle siły i gniewu?

16 czerwca, godzina 11.00

Otrzymalismy warunek od rządu. Musimy ukończyć nasz wynalazek w ciągu miesiąca, inaczej wszystko co do tej pory udało nam się osiągnąć, zostanie zabrane. Zastrzyku finansowego również nie możemy się już spodziewać. 

2 lipca, godzina 3.00

Coś się dzieje... Siedzimy już tu od kilku godzin zmęczeni, ale również podekscytowani wynikami badań. Wszystko poszło zgodnie z planem. Za moment próba numer jeden. Nie moge się doczekać!

Data nieznana, godziny brak.

Nie mam pojęcia co się wydarzyło... Minęło mnóstwo czasu odkąd ostatnim razem zajrzałam do mojego dziennika badań... Data 2 lipca, godzina 3.00... Wydaje się, jakby to było setki lat temu. Utknęliśmy. Nie wiemy co robić, jak działać, czego szukać. Shikamaru oznajmił, że istnieją, jakieś nadzieję na ratunek, mam nadzieje, że się nie myli. Ogarnia nas strach, pustka, przerażenie...

Typowy dzień, czyli nudne wczesne popoludnie, jak zwykle z resztą. Wolnym krokiem idziemy zatłoczonymi przez auta ulice. Rozweselony Naruto opowiada mi swoje przeżycia. Zawsze tak robi, gdy się spotykamy, jesteśmy w końcu przyjaciółmi. Wydaje mi sie, że nie ma sposobu, aby sprawić, by był smutny.
Jadąc windą w dół, dopadają mnie różne myśli. Jak wygląda teraz maszyna, nad którą majsterkowali naukowcy słynnej Tsunade? Ostatnio, gdy ich odwiedzaliśmy, dopiero snuli plany jak owa konstrukcja będzie się prezentować. Może już skończyli?
Z westchnieniem przeczesuje swoje czerwone niczym ogień włosy. Blondyn spogląda na mnie zaciekawiony, jednak chwilę później odwraca wzrok i dalej opowiada swoją historię, którą na chwilę przerwał. 

Chwile później, w momencie, gdy znów zacząłem analizować, z przemyśleń wyrwał mnie Naruto. W końcu winda stanęła, a my ruszyliśmy przed siebie. Nie było daleko do głównej sali, jednak nie pasowało mi coś. Bylo tu zbyt pusto. 

Przekroczyliśmy drzwi. Naszym oczom ukazało się kilka zaśmieconych przez plany oraz różne papiery biurka. Wszystkie lampy były pozapalane, co oznacza, że ktoś niedawno musiał tu być. Musiał, jednak nikogo nie było... Przed nami stała jedynie średniej wielkości maszyna, która wyglądała na w pełni skończoną.